Δολιανά.. Δύσκολες εποχές, γεμάτες καρδιές!

Το ρολόι στο κέντρο των Δολιανών έχει σταματήσει.. Και στη μέση της άδειας πλατείας, ένα τραπεζάκι και μία καρέκλα, σαν ξεχασμένα από τον χρόνο.. Ή σαν να περιμένουν να΄ρθει το καλοκαίρι και να ζωντανέψουν.

Οι κάτοικοι έχουν λιγοστέψει.. Τα απογεύματα και τα βράδια παραμένουν χειμωνιάτικα και τους βρίσκουν στα σπίτια τους ή στα καφενεία του χωριού!

Η δική τους καθημερινότητα πλέον αλλάζει... Η άφιξη των προσφύγων στο παλιό μουσικό γυμνάσιο –ένα σχολείο που είχε δώσει ζωή στο χωριό και ταύτισε με τα Δολιανά τις κορυφαίες του στιγμές- τους βρίσκει έτοιμους..

Δύσκολοι καιροί.. Η κρίση που έχει μαστίζει την Ελλάδα, χρόνια τώρα, δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο. Πόσο μάλλον εκείνους που δίνουν αγώνα για το μεροκάματο ή ζουν με τις συνεχώς μειούμενες συντάξεις.

Δύσκολοι καιροί... Αλλά οι καρδιές παραμένουν γεμάτες!

Γεμάτες με διάθεση για προσφορά και βοήθεια.

Άλλωστε εδώ το έζησαν. Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, όταν τα κύματα φυγής από την Αλβανία, τους έκαναν όλους να συγκινηθούν.

Ένα κύμα αλληλεγγύης γεννήθηκε τότε. Να προσφέρει ο καθένας από το υστέρημά του. Από το περίσσευμα της ψυχής.

Δύσκολες εποχές! Αλλά και πάλι το χωριό είναι έτοιμο να βοηθήσει. Να συνδράμει όσους έφυγαν κυνηγημένοι από τον τόπο τους.. Άλλωστε «κανένας δεν φεύγει από το σπίτι του χωρίς λόγο γιατί ξέρει ότι πουθενά δεν θα είναι καλύτερα..», είναι τα λόγια ενός κατοίκου στα Δολιανά!